χαΐνης

Ονομασία που έδιναν οι Τούρκοι της Κρήτης στους Κλέφτες του νησιού. Οι χ., από τον πρώτο κιόλας χρόνο της τουρκικής κυριαρχίας (1669), ζούσαν στα απρόσιτα κρητικά βουνά, κάνοντας συνεχώς αιφνιδιαστικές επιθέσεις εναντίον των κατακτητών. Στη Κρήτη δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ από τους Τούρκους αρματολοί και αρματολίκια, όπως στην υπόλοιπη Ελλάδα, και κυρίως στη Μακεδονία, στην Ήπειρο, στη Στερεά Ελλάδα και στην Πελοπόννησο.

* * *

ο, Ν

1. στον πληθ. οι χαΐνηδες

(κατά την τουρκοκρατία στην Κρήτη) α) Έλληνες που, εγκαταλείποντας τα χωριά τους, κατέφευγαν στα βενετοκρατούμενα ακόμη φρούρια τής Σούδας, τής Σπιναλόγκας και τής Γραμβούσας και συνέχιζαν τη δράση τους λεηλατώντας τουρκικές εστίες

β) Έλληνες, που, για να αποφύγουν τις τουρκικές βιαιοπραγίες και καταπιέσεις, κατέφευγαν στα κρητικά βουνά και δρούσαν ομαδικά ή μεμονωμένα εναντίον τών Τούρκων

2) ειρων. οκνηρός, ακαμάτης, τεμπέλης.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τουρκ. hain «προδότης»].